άναρθρων φωνών, σαν
φύλλα κόντρα στην ανασαιμιά
πίσω απ’ τα τζάμια...
Τζόρτζιο Καπρόνι
Φύλλα
Πόσοι έχουν φύγει…
Πόσοι.
Τι απομένει.
Ούτε καν
η πνοή.
Ούτε καν
της πίκρας η αμυχή ή
της παρουσίας η κεντιά.
Όλοι
έχουν φύγει δίχως
ν’ αφήσουν ίχνος.
Όπως
δεν αφήνει ίχνος ο άνεμος
στο μάρμαρο καθώς περνά.
Όπως
δεν αφήνει πατημασιά
στο πεζοδρόμιο η σκιά.
Όλοι
άφαντοι σ’ έναν κονιορτό
ανάκατο από μάτια.
Ένα θρόισμα
άναρθρων φωνών, σαν
φύλλα κόντρα στην ανασαιμιά
πίσω απ’ τα τζάμια.
Φύλλα
που μόνο η καρδιά μπορεί να δει
κι ο νους δεν δίνει πίστη.
Γιατί εγώ…
…γιατί εγώ, που μόνος τη νύχτα κατοικώ,
κι εγώ, τη νύχτα, σέρνοντας στον τοίχο
ένα σπίρτο, προσεχτικός, ανάβω ένα κερί
λευκό μες στο μυαλό - ανοίγω ένα πανί
δειλό μες στο σκοτάδι, και σέρνοντας
τη γραφίδα που μου τρίζει, εγώ γράφω
και ξαναγράφω στη σιωπή και για ώρα το κλάμα
που μου μουσκεύει το μυαλό…
Πετριές
προσπάθησα να μιλήσω.
Ίσως να μην ξέρω τη γλώσσα.
Όλες οι προτάσεις λανθασμένες.
Οι απαντήσεις, πετριές
(μετ. Ευαγγελία Πολύμου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου