η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”...

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ’αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται...

That motley drama—oh, be sure  
It shall not be forgot!
With its Phantom chased for evermore...

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Έντγκαρ Άλαν Πόε
Το κυρίαρχο σκουλήκι

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,
Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των κόσμων.

Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι,
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται,
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρός πίσω,
Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω δυστυχία.

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ’αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ’ έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν’ η ψυχή.

Μα ιδέστε, μεσ’στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει,
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
Και σ’αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.

Κι έσβυσαν,έσβυσαν με μιας όλα τα φώτα,
Κι εμπρός απ’ ολες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι

(Έντγκαρ Άλαν Πόε, Ποιήματα 1831-1849 
μετ. Νίκος Προεστόπουλος, εκδ. Κοροντζή)

Edgar Allan Poe
The Conqueror Worm

Lo! ’t is a gala night
   Within the lonesome latter years!  
An angel throng, bewinged, bedight
   In veils, and drowned in tears,  
Sit in a theatre, to see
   A play of hopes and fears,
While the orchestra breathes fitfully  
   The music of the spheres.

Mimes, in the form of God on high,  
   Mutter and mumble low,
And hither and thither fly—
   Mere puppets they, who come and go  
At bidding of vast formless things
   That shift the scenery to and fro,
Flapping from out their Condor wings
   Invisible Wo!

That motley drama—oh, be sure  
   It shall not be forgot!
With its Phantom chased for evermore  
   By a crowd that seize it not,
Through a circle that ever returneth in  
   To the self-same spot,
And much of Madness, and more of Sin,  
   And Horror the soul of the plot.

But see, amid the mimic rout,
   A crawling shape intrude!
A blood-red thing that writhes from out  
   The scenic solitude!
It writhes!—it writhes!—with mortal pangs  
The mimes become its food,
And seraphs sob at vermin fangs
   In human gore imbued.

Out—out are the lights—out all!  
   And, over each quivering form,
The curtain, a funeral pall,
   Comes down with the rush of a storm,  
While the angels, all pallid and wan,  
   Uprising, unveiling, affirm
That the play is the tragedy, “Man,”  
   And its hero, the Conqueror Worm.