Για να μας πάει σε Μέρη μακρινά...

Μακάρι να 'μουνα για σένα καλοκαίρι,
Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!
Και μουσική σου που να παραμένει,
Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!..

Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Έμιλυ Ντίκινσον
Ποιήματα

N' αντέξουμε τη σκοτεινή πλευρά μας-
Από το πρωινό το μερτικό μας-
Για να γεμίσει το κενό απ'τη χαρά μας,
Απ' την περιφρόνια το κενό μας-

Έν’ άστρο έδώ, κι έν' άστρο εκεί,
Το δρόμο κάποιο χάνει!
Μία ομίχλη εδώ, μιά ομίχλη εκεί,
Και – μέρα πάλι – φτάνει!

*
Μακάρι να 'μουνα για σένα καλοκαίρι,
Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!
Και μουσική σου που να παραμένει,
Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!

Για χάρη σου ακόμα και τον τάφο
Θα υπερπηδήσω, και θ'ανθίσω, όλον μ' άνθη
Θα τον γεμίσω από πάνω! Καί μακάρι
Να με μαζέψεις όλη –
Aνεμώνη –
Παντοτινό – δικό σου άνθος!

*
Φρεγάτα όπως το Βιβλίο δεν υπάρχει
Για να μας πάει σε Μέρη μακρινά
Ούτε άλογο δρομέας σαν τη γεμάτη
Σελίδα Ποίησης που όλο αναπηδά –

Τέτοιο ταξίδι κι ο φτωχότερος θα κάνει
Άλλα Διόδια δεν θα περάσει στα κρυφά –
Πόσο λιτό είν' αυτό τo Άρμα- κουβαλάει
Του ανθρώπου την ψυχή – με σιγουριά –

*
Σέπαλο, πέταλο κι ένα κεντρί
Σ' ένα κοινό καλοκαιριάτικο πρωί –
Ένα φλασκί Δροσιά – δυό μέλισσες ή μία –
Μια αύρα μικρή – στα δέντρα ταραχή –
Κι έγινα Ρόδο!

*
Η “Ελπίδα” είναι αυτό με τα φτερά –
Που μέσα στην ψυχή κουρνιάζει –
Και μελωδία δίχως λέξεις τραγουδά –
Και που ποτέ – στιγμή – δεν ησυχάζει

Γλυκά – στη Θύελλα – ολόγλυκα ηχεί –
Ανάθεμα στην καταιγίδα που θα κάνει –
Να πάψει το Πουλάκι που ζεστή
Κρατά κάθε καρδιά που 'χει αποκάμει –

Στη γη του πάγου τ'άκουγα για ώρα –
Και σε νερά ανοίκεια μακρυσμένα –
Μ'ακόμα και στης Ενδειας τη χώρα,
Ούτ' ένα ψίχουλο δεν ζήτησε – από μένα.

*
Όλοι δικαιούνται το πρωί –
Σε μερικούς αξίζει – η Νύχτα –
Για λίγους μόνο εκλεκτoύς-
Λάμπει το Σέλας την Αυγή.

(Μετ. Μαρία Δαμόλη)