και γίνεται χλομή, ακαθόριστη στάχτη
που μοιάζει με το όνειρο και τη λησμονιά...
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Ποίημα των δώρων
στη Maria Esther Vàzquez
Ας μην καταντήσει σε δάκρυα ή παράπονα
αυτή η διακήρυξη του μεγαλείου του Θεού
που με εξαίσια ειρωνεία
μου χαρίζει ταυτόχρονα τη νύχτα και τα βιβλία.
Τούτη την πολιτεία των βιβλίων
έταξε να την επιβλέπουν δυο μάτια δίχως φως, που μονάχα
στις βιβλιοθήκες των ονείρων μπορούν να διαβάσουν
κάτι προτάσεις δίχως νόημα, που τις χαρίζουν
τα χαράματα στο μόχθο τους. Άδικα η μέρα
μπρος τους απλώνει τ' αναρίθμητα βιβλία της,
απόμακρα και άπιαστα σαν τις περγαμηνές
που χάθηκαν στην Αλεξάνδρεια για πάντα.
Ένας βασιλιάς (όπως λέει ο ελληνικός μύθος) πέθαινε
στην πείνα και στη δίψα,ανάμεσα σε περιβόλια και πηγές·
κι εγώ, ξοδεύω σπάταλα τα αχανή όρια
τούτης της σκοτεινής, βαθιάς βιβλιοθήκης.
Ανώφελα προσφέρουνε οι τοίχοι της
εγκυκλοπαίδειες, άτλαντες τη Δύση
την Ανατολή, αιώνες, δυναστείες,
σύμβολα κόσμους και κοσμογονίες.
Αργά αργά,μες στη σκιά μου εξερευνώ
με το δισταχτικό ραβδί το κενό μισοσκόταδο,
εγώ, που φανταζόμουν ώς και τον Παράδεισο
σαν μια απέραντη βιβλιοθήκη.
Κάτι τα ορίζει όλα αυτά, κάτι που ασφαλώς
δεν γίνεται να οριστεί με τη λέξη τύχη·
άλλος, τά 'χει κιόλας χαρεί, σε κάτι θολά πάλι απογεύματα,
και το σκοτάδι και τ'αμέτρητα βιβλία.
Τριγυρνώντας στους απέραντους διαδρόμους
νιώθω ένα αόριστο ιερό δέος, κι έχω την αίσθηση
πως είμαι αυτός ο άλλος, κείνος που θά 'χει κάνει
τα ίδια βήματα ακριβώς,τις ίδιες μέρες.
Ποιος απ'τους δυο μας γράφει τάχα αυτό το ποίημα
έχοντας έναν πολλαπλό εαυτό, μα ένα και μοναδικό σκοτάδι;
Και τελικά,τι σημασία έχει τ'όνομά μου
όταν η μοίρα μας δεν ξεχωρίζει πουθενά;
Είτε είμαι ο Γκρουσάκ, είτε ο Μπόρχες, κοιτάζω
τούτο το αγαπημένο σύμπαν που παραμορφώνεται και σβήνει
και γίνεται χλομή, ακαθόριστη στάχτη
που μοιάζει με το όνειρο και τη λησμονιά.
(μετ.Δημήτρης Καλοκύρης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου