Οι καλύτερες στιγμές του ανθρώπινου είδους είναι
όταν έκφράζει μια μελαγχολική τρυφερότητα, μια ανεπαίσθητη θλίψη. Το ύφος μιας
ανυπεράσπιστης εγκαρτέρησης κάνει πιο συμπαθητικό και τον πλεον γελοίο πίθηκο,
ακόμα και την αηδιαστική ύαινα...(*)
-
-
(*) Δε μπορώ παρά να προσθέσω το σχόλιο του φίλου Θαλή Παπακωνσταντίνου στην παραπάνω μου διατύπωση:
Ωραία σκέψη, πολύ! ! Η αποστασιοποιημένη παρατήρηση - που
συμβαίνει συνήθως λόγω μιας στιγμής νοητικής διαύγειας ή άλλοτε επειδή ο
νους ως μηχανή κάνει μερικές φορές ανεπαίσθητες παύσεις (επειδή ανεβάζει ή
κατεβάζει στροφές), απ'το να δημιουργεί άπειρες επιθυμίες, μας φέρνει
νομίζω σε αυτή την κατάσταση της ανεπαίσθητης θλίψης (όπου δεν είμαστε "αλλού"
αλλά σε μια χαλαρή εγρήγορση νοητικά). Είναι όντως υπέροχες στιγμές κι αν ο
άνθρωπος προσπαθούσε να τις παρατήνει, θα μπορούσε ακόμη και να εξελιχθεί.
Οι ύαινες είναι πράγματι ελεεινές, το ίδιο και οι ιπποπόταμοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου